Paolo Giordano is eigenlijk natuurkundige. Hij studeerde in 2007 Cum Laude af in de natuurkunde. De eenzaamheid van de priemgetallen is zijn eerste en tot nu toe enige boek. Wel heeft hij een aantal korte verhalen geschreven.
Het verhaal
Alice en Mattia hebben allebei een traumatische gebeurtenis meegemaakt toen ze nog heel jong waren. Daardoor zijn ze psychisch beschadigd geraakt, waardoor het ze niet meer goed lukt om vriendschappen aan te gaan. Vooral Alice voelt zich daardoor erg eenzaam. Op de middelbare school komen Alice en Mattia bij elkaar in de klas. Er groeit een soort van vriendschap tussen hen. Deze vriendschap wordt echter nooit zo hecht als ze zouden willen. Hun beschadigde persoonlijkheden zorgen ervoor dat ze nooit echt dicht bij elkaar zullen kunnen komen.
Emotie
Er zitten verschillende emoties in het boek. Het verhaal op zich is best droevig, maar het wordt nooit echt dramatisch. De stijl van het boek is ingetogen, zodat de droevigheid meer een soort melancholie wordt. Ook zitten er zeker hoopvolle en soms zelfs licht grappige scenes in het boek. Dit verhaal raakt je door zijn droevige toon, maar zorgt niet dat je je vreselijk rot gaat voelen. Uiteindelijk lijken Alice en Mattia ook een manier gevonden te hebben om met zichzelf te leven.
Schrijfstijl
De schrijfstijl is vrij nuchter, met korte, heldere zinnen. Het boek bestaat uit fragmenten uit verschillende fases van het leven van Alice en Mattia. Het begint op de momenten dat ze beiden een trauma oplopen en eindigt als ze beiden ruim in de dertig zijn. Deze schrijfstijl is perfect om de moeilijkheden bloot te leggen waar Alice en Mattia tijdens hun vriendschap voor komen te staan. De fragmenten zijn ook goed gekozen.
Conclusie
Dit is een erg mooi en lichtelijk droevig boek dat veel indruk op me heeft gemaakt. Het leest erg prettig door de korte, heldere zinnen. De moeilijkheden die mensen kunnen hebben in het contact met anderen worden perfect beschreven. Al met al zou ik dit boek zeker aanraden.