Dit is een heruitgave van een boek dat eerder uitkwam aan het einde van de jaren 50. De schrijfster was 17 jaar toen ze het boek schreef. Ze had een bipolaire stoornis, die destijds nog niet erkend werd.
Het verhaal
Haar naam is Courtney Farrell. Ze heeft groene ogen en ze is vijftien jaar oud. Haar vader is een rijke uitgever in New York, haar moeder een goed geconserveerde, maar werkloze Hollywoodactrice die om elf uur martini’s serveert en om twaalf uur het ontbijt.
Als de dure kostschool haar wegstuurt, begint voor Courtney een ander leven. Haar eerste schreden op het pad van de volwassenheid brengen haar in aanraking met drank, geldgebrek, tanende roem, de klassenmaatschappij, homoseksualiteit, liefde – of is het hunkering?
Courtney en haar vriendinnen delen een gemoedstemming, die hen tussen uitbundige vrolijkheid en diep depressieve gevoelens heen en weer kaatst. En nergens chocolade te bekennen.
Pamela Moore schreef deze coming-of-age-roman toen ze zelf zeventien was. Het boek sloeg destijds in als een bom en werd een internationale bestseller. Moore leed aan wat nu ‘bipolaire stoornis’ wordt genoemd, een diagnose die in 1956 nog niet bestond en nauwelijks bespreekbaar was. Ze pleegde op 26-jarige leeftijd zelfmoord.
Conclusie
Voor een 17- jarige schrijft Pamela Moore met behoorlijk veel inzicht. Ze beschrijft treffend de motieven (of het ontbreken daarvan) voor het losgeslagen gedrag van Courtney en haar vrienden. De invloed van bepaalde volwassenen op Courtney wordt ook uitermate duidelijk beschreven. De depressie van Courtney wordt voor mijn gevoel meer indirect naar voren gebracht, maar is duidelijk aanwezig.
Nu het boek is heruitgegeven is het onbedoeld ook een sfeerschets geworden van het leven zoals dat voor bepaalde jongeren in de jaren 50 was. Natuurlijk is dat voor de lezer van nu extra interessant.
Het boek is niet makkelijk. Het is uitermate rauw en drank en seks komen er veelvuldig in voor. Soms vond ik dat wel wat heftig en moest ik het boek even neerleggen. Ik kon ook niet altijd meegaan in de gedachten van Courtney.
Het perpectief was voor mijn gevoel wat inconsequent. Het boek is in de derde persoon geschreven, maar volgt voornamelijk het perspectief van Courtney. Ze vertelt het verhaal vanuit helicopterview. Soms wordt er echter opeens ingezoomd op de gedachten van degene die tegenover haar zit. Dit kan alleen als de verteller een derde persoon is, maar dit komt weer niet overeen met andere scenes in het boek en bovendien komt het vreemd over dat de helicopterview dan weer wordt losgelaten. Dit is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat de schrijfster nog vrij jong en onervaren was.
Verder schrijft Moore overigens wel goed. Ze maakt mooie volzinnen en gebruikt interessante metaforen. Of eigenlijk laat ze Courtney die gebruiken. Hieruit spreekt ook weer het inzicht dat ik in de eerste alinea al noemde.
Ik vond dit een boek dat soms wat heftig was. Soms kon ik niet helemaal meegaan met de hoofdpersoon. Maar het is ook een knap geschreven verhaal waarin de karakters, ondanks hun oppervlakkige gedrag, toch mooi uitgediept worden. Omdat het nu zoveel jaren na de eerste uitgave is, geeft het boek ook een mooi inzicht in de sfeer van de jaren 50 en de manier waarop jongeren zich daartegen verzetten. Ook behandelt het boek op indringende wijze depressie bij jongeren, op zo’n universele manier dat ook jongeren van nu er wat aan zouden kunnen hebben.
Met dank aan Gibbon uitgeefagentschap voor het digitale recensie -exemplaar.
Boekinformatie:
Titel: Bonbons als ontbijt
Auteur: Pamela Moore
Uitgever: Gibbon uitgeefagentschap
ISBN: 9789491363696
Verkoopprijs: Paperback € 19,95
Voor meer info en bestellen zie:Bonbons als ontbijt