Titel: Het dodevissenmuseum
Schrijver: Charles D’Ambrosio
Uitgever: Uitgeverij Karaat (www.uitgeverijkaraat.nl)
Vertalers: Charles Bors, David Koppernik, Luc de Rooy
ISBN: 9789079770045
Verkoopprijs: 19,90 euro
Na “haar echte naam” is “het dodevissenmuseum de tweede verhalenbundel van Charles D’Ambrosio. Deze bundel is bekroond met de Washington State Book Award en genomineerd voor de PEN/Faulkner Award.
De verhalen in deze bundel zijn op zich niet bijzonder, de manier waarop ze verteld worden is dat echter wel. De verhalen bestaan uit zeer indringende en vooral erg rake situatieschetsen die je raken tot op het bot. Het is prachtig om te lezen hoe de gebeurtenissen en vooral de gevoelens van de hoofdpersonen bij deze gebeurtenissen treffend omschreven worden. De eerste keer dat ik verhalen op deze manier verteld zag, was toen ik de boeken van E.A. Poe las. Het type verhalen in zijn bundels komt weliswaar niet overeen met die in “het dodevissenmuseum” maar de manier waarop meer aandacht aan de vertelling van het verhaal en het schetsen van de situatie wordt besteed dan aan het verhaal zelf doet dat wel. En ook Poe heeft een voorkeur voor duistere en wat sombere verhalen.
Charles D’Ambrosio is meedogenloos voor zowel zijn hoofdpersonen als de lezer. De situaties die hij beschrijft zijn erg schrijnend en er is weinig hoop voor de toekomst te vinden in de verhalen. Hierdoor krijg je als lezer wel een erg melancholisch gevoel. Ik vond dat persoonlijk wat minder prettig en moest af en toe het boek neerleggen omdat het gevoel te sterk werd. De schrijver hoeft van mij niet de clown uit te hangen en dat zou zijn verhalen ook zeker niet ten goede komen maar enig voorzichtig optimisme zou de verhalen ook geen kwaad doen. De verhalen zouden daardoor iets makkelijker te lezen worden. Overigens wilde ik op de momenten dat ik het boek had weggelegd ook wel weer snel verder lezen, omdat de situatieschetsen zo prachtig zijn.
Mijn persoonlijke favorieten waren “Drummond en zoon” en “”Scenarioschrijver”. De schrijver vertelt hier de verhalen van mensen die lijden onder een psychische ziekte en doet dat erg goed. Je kunt je als lezer bijna helemaal inleven in de situatie van deze personen, hoewel een perfecte inleving waarschijnlijk niet mogelijk is als je nooit een psychische ziekte als die van de hoofdpersonen hebt meegemaakt. Ik had overigens liever een van deze verhalen als beginverhaal gezien dan het verhaal dat nu het boek opent. Dat verhaal is ook mooi, maar zeker niet het beste van het hele boek.
In het titelverhaal kom je uiteindelijk te weten wat er met het dodevissenmuseum wordt bedoeld. Het was iets heel anders dan ik verwacht had en toch was het gezien de situatie waarin het verhaal speelde een logische omschrijving van iets heel gewoons.
Ondanks de somberte in de verhalen zijn ze zeker niet vervelend om te lezen. Zoals gezegd zijn de situatieschetsen prachtig en treffend en zorgen ze dat je nieuwsgierig wordt naar meer. De kwaliteit van de verhalen is over het algemeen hoog, ook al zijn de verhalen op zich niet spannend of bijzonder. Je moet het boek niet lezen voor spannende verhalen, maar gewoon genieten van de vertelstijl en de manier waarop gevoelens worden neergezet. Al met al is dit zeker een aanrader.