Voordat Alice LaPlante het boek Hersenspinsels schreef heeft ze al vier non-fictieboeken gepubliceerd. Naast schrijfster is ze ook docente creatief schrijven.
Het verhaal
Jennifer White is een gepensioneerd orthopedisch chirurg. Ze lijdt aan Alzheimer en raakt steeds erger in de war. Dan wordt haar vriendin Amanda vermoord en het vermoeden rijst dat Jennifer iets met deze moord te maken heeft. Maar is alles wel zoals het lijkt?
Conclusie
Het gezichtspunt van dit boek is dat van Jennifer White zelf. Dit heeft tot gevolg dat het boek vol korte, vaak enigszins verwarde, observaties staat. Het boek leest als een dagboek van iemand die vreselijk in de war is. Het is overigens niet altijd letterlijk een dagboek, soms zijn het bijvoorbeeld gewoon gedachten. Het kost even tijd om aan deze stijl te wennen, maar uiteindelijk zorgt deze ervoor dat je dichter bij de hoofdpersoon komt te staan. Je neemt immers bijna letterlijk een kijkje in haar hoofd. Op momenten dat het gezichtspunt van anderen belangrijk is lees je brieven van hen aan Jennifer White of stukjes die anderen in haar dagboek hebben geschreven.
Het is op sommige momenten pijnlijk om te lezen hoe de hoofdpersoon maar blijft vechten tegen de Alzheimer en het feit dat mensen haar nu ineens willen bemoederen. Ze trekt af en toe hard van leer over het getut en de informele houding van de mensen om haar heen. Af en toe zou je willen dat ze niet zo hard zou vechten tegen datgene dat toch onvermijdelijk is, maar aan de andere kant begrijp je dat ze zich niet zomaar gewonnen wil geven.
Het verhaal rond de moord is gek genoeg niet hetgene waar het boek om draait. Dit verhaal dient meer als kapstok om de verhalen over de relatie tussen de hoofdpersoon en anderen aan op te hangen. Juist door het moordonderzoek komen details over relaties naar boven die anders onopgemerkt zouden zijn gebleven.
Ik vond dit een indrukwekkend en vooral ook erg intrigerend boek. Dit boek geeft je echt iets om over na te denken. Het enige wat ik enigszins miste in het boek, is het beeld van een ziekte die steeds erger wordt. De Alzheimer van Jennifer White blijft een beetje kabbelend voortbestaan, met goede en slechte dagen. Pas helemaal aan het einde zie je de ziekte echt verergeren. Ik had graag willen lezen hoe iemand er mee omgaat als hij of zij echt iedere grip op de realiteit kwijt raakt, hoewel je als schrijver natuurlijk ook niet kunt weten wat zo iemand in dat stadium nog ziet en denkt.