Het verhaal
Een man van middelbare leeftijd besluit na een begrafenis niet naar de wake te gaan, maar een eindje te gaan rijden om zijn gedachten te verzetten. Onbewust rijdt hij terug naar de plek waar hij is opgegroeid. Het huis waar hij zelf woonde is ondertussen afgebroken, maar het huis van zijn jeugdvriendinnetje staat er nog. Naast dat huis ligt een vijver, waarvan zijn vriendinnetje altijd beweerde dat het een oceaan was. Als hij naast de vijver gaat zitten, wordt hij overspoeld door herinneringen aan gebeurtenissen in zijn kindertijd die hij eerder vergeten was. Als jongen heeft hij een aantal bizarre bovennatuurlijke dingen meegemaakt, die nu in volle glorie weer opduiken uit zijn geheugen.
Conclusie
Dit boek valt niet eenduidig te interpreteren of te typeren. Eerdere recensies hebben het boek al geclassificeerd als science-fiction, magisch realisme en als een onderzoek naar herinneringen. Zelf zegt Neil Gaiman het volgende: “Zelf vind ik dit een realistische roman en het is mijn overtuiging dat de wereld waarin we als kind leefden een wereld is die literaire genres overstijgt, een wereld die simpelweg bestond en waarin we ons best deden om ons staande te houden.” Persoonlijk houdt ik het erop dat de hoofdpersoon dingen heeft meegemaakt die weliswaar een bovennatuurlijke oorsprong hadden, maar dat deze dingen enigszins vervormd zijn geraakt doordat ze geïnterpreteerd werden door een toen slechts zevenjarige hoofdpersoon.
De schrijfstijl van dit boek is vrij simpel en sluit daarmee perfect aan op de leefwereld van een zevenjarige. Zodra de herinneringen van de volwassen hoofdpersoon beginnen wordt je echt meegesleept in de belevingswereld van een kind. Net als het kind in het verhaal besef je opeens dat sommige dingen die volwassenen als vanzelfsprekend zien, voor een kind vrij wonderlijk zijn. Ook kun je helemaal meegaan in de waarschijnlijk niet altijd accurate, maar voor een kind wel logische interpretatie van de gebeurtenissen.
Dit is een boek dat bij vlagen erg spannend en af en toe zelfs horrorachtig is, maar tegelijkertijd ook een verhaal vol tederheid en liefde vertelt. De eigengereide en intelligente jongen vanuit wiens standpunt een groot deel van het verhaal verteld wordt is eigenlijk de perfecte hoofdpersoon voor dit verhaal. Hij slaat zich vol vastberadenheid en daadkracht door alle tegenslagen heen en levert tussendoor scherpe analyses af van de wereld om hem heen. In eerste instantie probeert hij zicht terug te trekken als hij bang wordt, maar wanneer dit hem onmogelijk wordt gemaakt vecht hij moedig terug.
Het einde vond ik uitzonderlijk goed en het laat de lezer met een warm gevoel, maar ook vol verwondering achter.
Dit is een vrij wonderlijk verhaal waarvan niet altijd duidelijk wat waar is en wat niet. In ieder geval wordt duidelijk dat de waarheid niet voor iedereen hetzelfde betekent. Het boek laat voldoende ruimte voor de lezer om er zelf betekenis aan te geven. Je kunt het verhaal ook over je heen laten komen zonder er per se een betekenis aan te willen verbinden.
Ik vond dit een heel mooi en integer boek. Let trouwens vooral eens op de cover, die is ook prachtig. Ik twijfelde in eerste instantie of ik dit boek wel wilde lezen, omdat het enige andere boek dat ik van Neil Gaiman gelezen heb, namelijk Amerikaanse Goden, me totaal niet aansprak. Maar ik ben blij dat ik het toch heb geprobeerd.
Boekinformatie
Titel: De oceaan aan het einde van het pad
Auteur: Neil Gaiman
Uitgever: Boekerij
ISBN: 9789022568682
Verkoopprijs: € 18,95