Deze recensie is onderdeel van een blogtour, georganiseerd door uitgeverij A.W. Bruna. Naast het schrijven van een recensie is het de bedoeling dat we in deze blogtour een vraag over het boek beantwoorden die de vorige blogger in de tour ons gesteld heeft en dat we een vraag stellen aan de volgende blogger. Hieronder volgt eerst mijn recensie, en daarna de beantwoording van de vraag die ik kreeg.
Het verhaal
We zijn hier en dan zijn we weer weg. Dat was al zo voordat ze kwamen. Dat is altijd zo geweest. De Anderen hebben de dood niet uitgevonden, ze hebben hem alleen geperfectioneerd. Ze hebben de dood een gezicht gegeven, om hem ons vervolgens in het gezicht te wrijven, want zij wisten dat dat de enige manier was om ons te vermorzelen. De dood eindigt niet op een continent of in een oceaan, niet bij een berg of op een vlakte, in een jungle of een woestijn. Hij eindigt waar hij begon, waar hij van meet af aan was: op het slagveld van het laatste, nog kloppende mensenhart.
In het laatste deel van deze epische reeks, waarin het lot van de planeet wordt bezegeld, neemt meesterverteller Rick Yancey ons mee langs triomf, verlies en onverminderde actie.
Conclusie
In het vorige deel van de serie stond het verhaal voor mijn gevoel een beetje stil, vooral in het eerste deel. In de laatste ster gaat het verhaal echter in volle vaart verder. De hoofdpersonen ondernemen acties en bereiken daar ook veel mee. Er worden vragen beantwoord, maar sommige dingen worden toch aan de verbeelding over gelaten.
Ook in dit deel heeft Pepper een grote rol. Cassie worstelt met zichzelf en blijft hierdoor iets meer op de achtergrond. De meest spectaculaire en meest bepalende scene in het boek, wordt echter wel door Cassie verzorgd. Ze is erg belangrijk voor de afloop van het verhaal. We horen natuurlijk ook weer genoeg van Ben/Zombie, Sam en Evan.
In de laatste ster laten de hoofdpersonen opvallend veel emoties zien. Meer dan in de vorige delen. Zelfs Pepper ontdooit enigszins. Daar heeft ze ook een goede reden voor. Emoties spelen ook een grote rol in het voortbestaan van de mensheid, dus het is logisch dat hier nu meer nadruk op ligt. Het boek roept ook emoties op bij de lezer. Op sommige momenten krijgt ook de lezer aardig wat te verduren. De dingen die er gebeuren kloppen wel voor mijn gevoel.
De schrijfstijl blijft mooi. De uitspraken die de hoofdpersonen doen zijn vaak prachtig, diepszinnig of gewoon heel grappig. Hierover gaat ook mijn vraag aan de volgende blogster. Rick Yancey gebruikt ook veel humor in deze reeks en dat zorgt ervoor dat het allemaal net niet te dramatisch wordt.
Ik vond dit een spannende en mooie afsluiting van de reeks. Dit deel is ook net weer anders dan de vorige delen. In ieder deel wordt er gefocust op een ander deel van het verhaal. Dat maakt dit een goed leesbare serie.
Beantwoording vraag
De beantwoording van de vraag kan spoilers bevatten voor mensen die deel 1 en 2 nog niet hebben gelezen.
Van Felice van Boekenbijlage.nl kreeg ik de volgende vraag:
‘Ik wil je graag vragen naar jouw mening over het perspectief. De stukken van Cassie, Ben en Pepper zijn geschreven in de ik-vorm, terwijl de stukken van bijvoorbeeld Evan en Sam in de hij-vorm zijn opgesteld. Wat vind je daarvan, en wat denk je dat het nut ervan is?’
Ik moet eerlijk zeggen dat dit me pas na een tijdje opviel. Het lijkt voor mij niet erg logisch. Het lijkt nu alsof bepaalde personages minder belangrijk worden gemaakt, terwijl ze dat niet zijn.
Bij Sam denk ik dat het is gedaan omdat de schrijver meer wilde zeggen over Sam dan hij kon doen met de woordenschat van een vijfjarige. Bij Evan zit het anders. Rick Yancey focust vooral op de mensheid. Hoe de mensheid reageert op de aanvallen van de anderen is het belangrijkst. De motieven van de Anderen worden minder belicht en blijven zelfs een beetje onduidelijk. Evan is, in ieder geval deels, geen mens. Zijn perspectief is wel belangrijk voor het verhaal, maar is strikt genomen niet het perspectief van de mensheid waar Rick Yancey zo in is geïnteresseerd. Misschien heeft hij Evans perspectief in de derde persoon geschreven om het verschil tussen mensen en niet- mensen te benadrukken. Persoonlijk vind ik dat niet zo nodig, maar het is de keuze van de schrijver natuurlijk.
Mijn vraag aan de volgende blogster, Lisa van Rose and Books is als volgt:
De hoofdpersonen in het boek doen regelmatig heel mooie of juist grappige uitspraken. Deze uitspraken passen ook precies bij de persoon die het zegt. Een uitspraak die Zombie doet, zou Cassie of Pepper bijvoorbeeld niet gauw doen, omdat ze anders tegen dingen aankijken. Vielen jou dit soort mooie, doordachte of grappige uitspraken ook op? En wat vond je de mooiste of meest typische uitspraak in het boek? (Meerdere uitspraken mogen ook).
De andere recensies vind je HIER