Voor de vakantie had ik een to read list gemaakt. Maar toen ik dit boek tegenkwam op Bliyoo, werd ik zo nieuwsgierig en enthousiast dat ik besloot het boek gewoon te gaan lezen, ook al stond hij niet op de planning. Hieronder lees je of dit een goed idee was.
Het verhaal
Een jongeman verlaat zijn kamer na een isolement van twee jaar. Hij verzamelt al zijn moed, verlaat op de tast het huis van zijn ouders en gaat de straat op. Voorzichtig betreedt hij de wereld opnieuw en vindt zijn weg naar een bankje in het park, zijn toevlucht en nieuwe schuilplaats. Daar opent hij zijn ogen.
Tegenover hem zit een salaryman, een kantoormedewerker zoals er duizenden zijn; een lunchpakketje op schoot, keurig in het pak. Dagenlang kijken ze stiekem naar elkaar, voorzichtig groeten ze elkaar, en dan komt de dag waarop ze naast elkaar gaan zitten en beginnen te vertellen. Over wat er misgegaan is, over levens vol angst en falen, overteleurstellingen en schaamte. Ze worden bijna vrienden, de twee buren op hun parkbankje, tot op een dag de salaryman niet meer verschijnt met zijn liefdevol gevulde lunchtrommeltje.
Conclusie
Taguchi Hiro is een zogenaamde hikikomori. Dit is iemand, meestal een jongere, die besluit al dan niet tijdelijk niet meer mee te doen aan de maatschappij die een enorme druk op hen legt. Hij heeft zich twee jaar lang opgesloten in zijn kamer, maar besluit nu toch naar buiten te gaan. Ōhara Tetsu is zijn baan op het kantoor waar hij werkte kwijt, maar heeft dit nog niet aan zijn vrouw verteld. Hij brengt zijn dagen door op een bankje in het park. In dat zelfde park zit Taguchi Hiro voorzichtig zijn omgeving te bestuderen.
Beide mannen hebben spijt. Niet zo zeer over dingen die ze hebben gedaan, maar over dingen die ze niet hebben gedaan en keuzes die ze niet hebben kunnen maken. Na enig aftasten raken ze aan de praat en vertellen ze hun verhaal aan elkaar.
Juist doordat ze vreemden van elkaar zijn, zijn ze in staat echt naar elkaar te luisteren. Beide luisteren ze zonder de ander te onderbreken en vooral zonder te oordelen. Voor beiden heeft dat een helend effect. Ze leren hierdoor zichzelf beter kennen en zichzelf voorzichtig te vergeven.
De verhalen van de mannen zijn wrang en hartverscheurend. Beiden hebben zichtzelf min of meer een bepaalde eenzaamheid opgelegd. Ook kunnen ze allebei niet goed meekomen in de prestatiegerichte maatschappij. Hierin vinden ze elkaar en daardoor ontstaat een heel mooie vriendschap.
Door de schrijfstijl die de schrijfster gebruikt wordt dit alles heel invoelbaar. De zinnen zijn diepgaand en erg mooi. Soms gebruikt de schrijfster slechts delen van zinnen. Hetgene wat hierdoor niet gezegd wordt is echter altijd duidelijk en krijgt meer impact doordat de lezer het zelf moet aanvullen en er dus over na moet denken.
Het einde van het boek is bitterzoet, maar geeft wel hoop. Ik vond het dan ook een hele mooie afsluiting van het verhaal. In zekere zin geeft dit einde Taguchi Hiro juist het laatste zetje dat hij nodig heeft om zijn leven weer in eigen hand te nemen.
Ik ben erg blij dat ik heb toegegeven aan de impuls om dit boek te gaan lezen. Dit is echt een prachtige roman waarin veel belangrijke thema’s worden belicht. Ondanks dat er vooral monologen worden gebruikt en geen dialogen is er toch woordeloze interactie tussen de hoofdpersonen. Een prachtig verhaal over een inderdaad bijna volmaakte vriendschap.
Boekinformatie
Titel: Een bijna volmaakte vriendschap
Auteur: Milena Michiko Flašar
Uitgever: Uitgeverij Cossee
ISBN: 9789059365315
Verkoopprijs: €18,95 E-book €13,99
Voor meer info en bestellen zie: Een bijna volmaakte vriendschap